اشعار

دگر آن خرده جان هم پر کشید از نیمهٔ جانش           امیرالمؤمنین سوزد به یـاد آه سوزانش

عجب کوچی پرستو داشت که کابوس آن رفتن           برای مرتضی درد و به زهرا بود درمانش

حیاط خانه هم آب حیاتش را صدا می‌زد           تنور خانه هم می‌سوخت بی‌عطرِ خوش نانش

چگونه شرح باید داد منجی، محتضر گشته ست           و سامان جهان بار سفر بسته‌ست سامانش

اگر چه سوخت تنها دربِ این خانه ولی انگار           علی مانده است بین خانهٔ از غصه ویرانش

در و دیوار بیت الله شاهد بود که یک عمر           علی در سینه آتش داشت با یاد گلستانش

شهادت می‌دهد کوچه شهادت می‌دهد آتش           نشد زهرای اطهر دست بردارد ز پیمانش

بانگی زدند بر همه؛ یا صبر و یا صبور            آتش رسـیـد بر در خـانـه؛ بلا به دور
انگـار واژه‌ها هـمـگی جان گرفـتـه‌اند            گویا دمیده‌اند در این شهر، نفخ صور

پشت در شکسته چهـل مرد جـنگی و            آنسو بزرگ بانوی دین، یک زن غیور
آتش زبـانه می‌کـشـد و شـعـلـه می‌زند            بر چهره‌ای که برده جلالت ز روی حور
اینجا مـدیـنـه است الـهـی که بشـکـنـد            دستی که رفت سمت در و فاطمه به زور

شد آسمان به روی سر مرتضی خراب

صبـری دهـد خـدا به دل زار بوتراب

چشمی به هم زدند و فضا غرق دود بود            چـشم عـلـی و آل عـلـی مثل رود بود
تاحـمـله‌ور شـدند به آن جایـگـاه وحی            گلبرگ یاس بود که رنگش کـبود بود
این حیدراست نقش زمین یا که همسرش            در کارزار جنگ، چه وقت سجود بود
هم تازیـانه بود و غـلاف و لـگـد ولی            میخی به فکر نخ کـشی تار و پود بود
محسن که سقط شد همه جا سوت و کور شد            آهی کـشـید فـاطـمـه و گـفت زود بود

فـضه بـیـا مـدیـنـه شد آوار بر سـرش

ای کاش بود موقع این حمل، مـادرش

انگار می‌آید اجل هر شب به دیـدارت            آتش به جـانم می‌زنـد دستان تب دارت

من، دستگیر عالـم و آدم، زمین خوردم            امـیـدها دارم‌ به این دسـت گـرفـتـارت

بـار مرا بـرداشـتی از خـاک، تنـهـایی            گر چه زمین‌ افتاد آخر پشت در بارت

من زخم خوردم از نگاه آنکه زخمت زد            آزار دیـــدم از کـســی که داده آزارت

از من طـلبکـارنـد وقت گـریـه‌های تو            آری همان هایی که یک عمری بدهکارت

این شهر در آرامش و حال تو آشـفـته            ای جـان فـدای دیـدۀ از درد بـیــدارت

وقت نمازت باز پیراهن عوض کردی            این زخم پهلو نیست دیگر دست بردارت

کاری دگـر از دست من هم بر نمی‌آید            باور نمی‌کردم به اینجا می‌رسد کارت

از زنـدگی خـیـری نـدیـدی زندگی من            باشد برو ای خستۀ من، حق نگهدارت

به خواب غفلت خویشم! زهم پاشیده سامانم           من بیچاره یک عمرست اسیر این زمستانم

به سمت این و آن بردم نگاهم را ولی افسوس           تو را دیگر نمی‌بینم! چه سنگین است تاوانم!

خجالت می‌کشم آقا بگویم شیعه‌ات هستم           اگـر اذن شـما باشد بگـویم از محـبـانـم

برایم گریه‌ها کردی! ولی من فکر خود بودم!           برایم خون دل خوردی نفهمیدم! پشیمانم!

من آلوده را آخر چرا تحویل می‌گیری؟!           چه دیدی از من آخر که خودم حتی نمی‌دانم؟!

علی این روزها دیگر به خانه دیر می‌آید           ز تنهائیش می‌سوزم ز حیرانیش حیرانم

گمانم نیمه شب زهرا صداکردست حیدر را           که ای یار غریب من حلالم کن! نمی‌مانم!

یا ایّهـا الـعـزیـز! بـمـیـرم برای تو            جـانـم فـدای آه و دم ‌هـای‌هـای تـو

این روزها چه می‌کشی از داغ مادرت            ما را کشیده‌است به آتش، رثای تو

می‌سوزی از مصیبت مادر؛ تصدّقت            آتش زده وجـود مـرا نـالـه‌هـای تو

افتاد مـادرم به زمین، بین شعـله‌ها            ای وای مادرم؛ شده عرض نوای تو

پهلوی فاطمه شده سوهان روح تو            بازوی فاطمه شده اصلِ عـزای تو

پُر آب، چشم و بسته، سر و تن، نحیف و زار            چون حال مادرت شده سوز صدای تو

کِی می‌کنی ظهور؛ بگیری تقاص او؟            کِی می‌شود بلند به دستت لوای تو!؟

ما خاک ‌برسریم از افراط در گناه            ماها کجا و درک نَمی از بُکای تو

ما را به حقّ حضرت زهرا حلال کن            بسـتـیم ما اُمید به عـفو و دعای تو

از سوگ فاطمه به رُخَت لطمه می‌زنی            یا ایّهـا الـعـزیـز! بـمـیـرم برای تو

الحَقّ ‌وَالاِنـصاف ‌در حَقّـش ‌جفا کردیم            باعِـلـمِ بر تنهـایی‌اش ‌او را رها کردیم

گاهی‌، نمی‌دانم چه ‌شد که‌ یادش ‌افتادیم            گاهی‌ برای‌ مصلحت ‌او را صدا کردیم

احساس‌ می‌کردیم‌ خیلی ‌معـرفت ‌داریم            آنجا که گـهگـاهی‌ برای‌ او دعـا کردیم

با گریه‌هایی ‌آن‌ هم‌ اَغلب‌ از سرِ احساس            تکلیف‌ خود را فکر می‌کردیم‌ ادا کردیم

با غـفلت از یاد امـامِ عَـصرِمان؛ مردم            خود را به این شدّت‌ گرفتار بلا ‌کردیم

این ‌کم‌فـروشی ‌نیست ‌آیا؟ در فـراق او            به نُدبه‌های خشک ‌و خالی؛ اکتفا کردیم

حال مناجات سحر را خواب بُرد از ما            حتّی نمـاز صبح را عـمـداً قضا کردیم

عجّل ‌فرج گـفـتن فقـط بازارگرمی بود            اِخـلاص‌ را بُردیم و قـربان ریا کردیم

قـلب رئـوفـش را هـزاران بار آزُردیـم            با آن‌ گُناهانی ‌که ‌اغلب‌ در خـفا کردیم

جـایی برای یـوسـف زهـرا نـمـی‌مـانَـد            وقتی ‌درِ دل ‌را به ‌رویِ ‌غیر وا کردیم

خانه ‌نـشـیـنی ‌عـلی دنـبـالـه‌دار ‌است آه            مـا یـادگـارش را دچـار اِنـزوا کـردیـم

از شرم پیـش مـادر سـادات بـایـد مُرد            وقتی‌ که‌ با فرزند او این‌گونه تا کردیم

امـروز راه اتّـصـال مـاست بـا مـهـدی            اشکی‌که‌ نذرِ حضرت‌ خیرالنّسا کردیم

از شرکت او درمجـالس‌ مطمئن‌ بودیم            محض‌ حضورش‌ خانه ‌را‌ دارُالعزا کردیم

بخـشید ما را باز هم در روضۀ زهـرا            تا زخـم را با گُـونـۀ خود آشـنـا کـردیم

بی‌تو ما مثل یتـیـمی از نظـر افـتاده‌ایم            مثل مرغی در قفس بی‌بال و پر افتاده‌ایم

زندگی سخت است بی‌تو، مهربان‌تر از پدر            سخت تر این است، از چشم پدر افتاده‌ایم

فـاصله انـداخـته بین من و تو هر گـناه            یا غیاث المسـتغـیثین در خطر افتاده‌ایم

ندبه می‌خوانم ولی در ندبه هم بی‌ندبه‌ام            دیر وقتی هست از سوز جگر افتاده‌ایم

چهارده قرن است صدیقه صدایت می‌کند            حیف که ما گوشه‌ای با گوش کر افتاده‌ایم

صبح و شب از داغ مادر اشک می‌ریزی ولی            ما به جای گریه در فکر سفر افتاده‌ایم

هیچ چیز ما شبـیه منتـظرها نیست، نه            خوابمان برده، بله دور از سحر افتاده‌ایم

بیا كه گنبد خضراست دیده بر راهت            بیا كه حـیـدر تنهـاست دیده بر راهت

چـقـدر مـنتـظـران تو بی‌صدا رفـتـنـد            نگـاه مضطرب ماست دیده بر راهت

بـه هـر دیـار عــزادار مـادرنـد هـمـه            بیا كه عترت طاهاست دیده بر راهت

قـسم به خاك نـشـسـته به چـادر مـادر            سكوتِ غربتِ دنیاست دیده بر راهت

هـنـوز نـالـۀ مــادر بـه گـوش مـی‌آیـد            ببین كه حضرت زهراست دیده بر راهت

میان كـوچه به دنبال گـوشواره حـسن            شهـیـد سـیـلی اعداست دیده بر راهت

كـنار بـسـتر غـرق به خـون مـادرتان            هـنوز زینب كـبـراست دیده بر راهت

مـیـانِ گـودیِ مـقــتـل حـسـیـن افـتـاده            هـنوز زیر لگـدهـاست دیده بر راهت

بـه نـالـه‌هـای بُـنَـیَّ كــنـار آن گـودال            زنی كه غرقِ تماشاست، دیده بر راهت

نـشـسـتـه بی‌ادبی رویِ سیـنـۀ مـاهش            ببین كه مادرت آنجاست دیده بر راهت

زمان كـشتن لب تشنه آب می‌خوردند            لبـاس‌های تـنـش را یكی یـكی بُـردنـد

می‌داند آنکه صد گره افتاده در کارش            قطعاً می‌ارزد ذکر «یا زهرا» به تکرارش

وقتی دلیل خلق عالم، خلقت زهـراست            یعنی خدا می‌خواهد عالم را بدهکارش

هرکس که حُبّ فاطمه در دل نگهدارد            تا روز محشر مرتضی باشد نگهدارش

با چشم خیسم باز از او اشک می‌خواهم            من هم نخواهم، نیست چشمم دست‌بردارش

شام سیاهِ سائلان چون روز روشن شد            در پـرتـو خـورشید عـالـم‌تابِ ایثـارش

افطار خود را مثل مولا بر گدا بخشید            دریای رحمت بود ذکر حق شد افطارش

وقت قنوت او ملائک خـیره می‌ماندند            بر آسـمـانی مملـو از دریـای انـوارش

او لیلة القدرست‌ و قدرش را علی فهمید            همچون شب قدری که مستور است اسرارش

آیه به آیه خطبه خواند و کافـران دیدند            قـرآن تراوش کرد از نطق گهـربارش

صدیقه‌ای که تا کمر خم شد نبی بر او            آن‌شب کمر بستـند کـذابان به انکـارش

حرف علی که در میان باشد، سپر زهراست            صد مرد جنگی نیست یک‌لحظه جلودارش

کم کم غلاف از شرم مولا آب شد وقتی            در پیش چشمان علی، دست علمدارش

بازو ورم کرد و دل هفت آسمان خون شد            این را حسن می‌داند و چشمان خونبارش

من کیـسـتم تا زائر آن بی‌نـشان باشـم؟            وقتی که خورشید است هر دم جزء زوارش

فــردا بـرای انـتـقــامـش مـی‌رسـد امـا            امروز مهدی هر کجا باشد، خدا یارش

چاره‌ای بر این غم سربار کن بعداً برو           یک دعا در این شب دشوار کن بعداً برو

تو که روی حرف من حرفی نداری فاطمه           راه مرگم را خودت هموار کن بعداً برو

آخـرش بی‌اذن تو پـوشـیـه را برداشـتم           شکوه‌ای از مُشتِ ناهنجار کن بعداً برو

آخر این ویرانه را خانه تکانی بهر چه؟           فکر خون مانده بر دیوار کن بعداً برو

با دعـای تو دل هـمسایه‌ها راضی شده           لااقل نفرین به این مسمار کن بعداً برو

بازویت که پُر ورم هر دنده‌ات که جابجا           هرچه را که دیده‌ام، انکار کن بعداً برو

روزه نذرت کرده‌ام یک بار دیگر پا شوی           لا اقل پیـشم بمـان افـطار کن بعداً برو

ناسـزاهایی شـنـیـدم از همه وقت سلام           فکـر داغ حـیـدر کـرار کـن بـعـداً برو

هرچه گفتم گوشواره کو! حسن چیزی نگفت           جان من! یک بار، تو اصرار کن بعداً برو

کاسۀ آب از کسی دیگر نمی‌گیرد حسین           عشق خود را نیمه شب بیدار کن بعداً برو

پیـرهن را بافـتی، اما یکی کـافی نـبود           باز هم روی کـفن‌ها کـار کن بعداً برو

زینبت بوسه بجای تو به حنجر می‌زند           چـاره‌ای بر نیـزۀ اشـرار کـن بعداً برو

بـاید نـقـاب از چـهـرۀ کـفـار بـردارد            بـایـد عـلـم را حـیـدر کــرار بـردارد

با بار شیشه آمد و زهرا دلش می‌خواست            تا سـنـگ از راه عـبور یـار بـردارد

شمشیر از رو بست آتش در مصاف او            در را مجـابش کرد تا مسمار بردارد

هم دست آتش بود” در”، مسمار هم آمد            تا نـنـگ از پیـشـانـی دیـوار بـردارد

دستان پُر مهرش در آتش سوخته زهرا            تا که مـبـادا پـای حـیـدر خار بردارد

فهـمـید مـولا فـضه هم حتی اگـر آیـد            در را ز روی فـاطمه دشوار بردارد

طوری به خانه حمله شد باید علی حالا            از پـشت درب خـانه‌اش آوار بردارد

آنروز سوخت پـای عـلی زندگانی‌ات            آتش گرفت جان من از نیمه جانی‌ات
ای آرزوی سـوخـتـه از تـنـد بـاد درد            ای مـرهـم غـریبی من، هم زبـانی‌ات

آئـیـنـۀ شـکـسـتـۀ مـجـروح مـرتـضی            شـلاق آتش از تو گـرفـته جـوانـی‌ات
نقـش خراش سامریِّ شهر مانده است            مـاه کــبـود مـن؛ بـه رخ آسـمـانـی‌ات
از مردمی که سفرۀ شان پُر شد از فدک            هـیزم رسـید در عـوض مهـربانی‌ات
با خاطرات کوچه به مسجد رسیدی و            چشم سقیفه کور شد از خطبه خوانی‌ات
»دیوار می‌کـند کـمکت راه می‌روی»            مـسـمار بـوده باعـث این نـاتـوانی‌ات

نشـسـته‌ام که بگـریم برای مـادرمـان            برای درد و بـلایی که آمـده سـرمـان

نشـسـته‌ام که بگریم برای روی کبود            به زخم‌های نشـسته به قلب کوثرمان

خـدا کـند که بسـوزد همیـشه در آتش            هرآنکه شعله نشانده به جان دلبرمان

به اشک‌های عـلی و به خط جبرائیل            دو صفحه روضه نوشتند بین دفترمان

زنی مجلـله و محـترم به روی زمین            میان کوچه فـتاده است در بـرابرمان

نوشـتـه‌اند که در بیـن لـشکـر افـتـاده            از این مصیبت عظمی شکسته رهبرمان

ای کفن پیچیده‌ برخیز و ببین احوالِ من           عنقریباّ دق کنم رحمی نما بر حالِ من

کودکـانت را بغل کن تا نیافـتـادند ز پا           باز هم سوسو بزن ای کوکبِ اقبالِ من

بندها را باز کن برهم بزن سـیرِ رکود           گریه کن با طفل‌های خسته‌ات بی‌بالِ من

کاش می‌مردم نمی‌دیدم که داری می‌روی           مرگِ حیدر را بخواه ای کعبۀ آمالِ من

بینِ تابوتِ غم و غصّه چه راحت خفته‌ای           گردِ مهجوری نشسته فاطمه بر شالِ من

می‌برم در خاک پنهانت کنم دستم بگیر           یک نظر بر این دلِ از غصّه مالامالِ من

زینبت بدجور می‌ریزد بهم کاری بکن           زرد و پژمرده شده رخسارۀ اطفالِ من

بعد از این شبها نمی‌خوابم فقط ناله زنم           یک ترّحم کن ببین بشکسته شد احوالِ من

داد از این درد که اُفتاده به جانم ای داد            من زمین خورده‌ترین مردِ جهانم ای داد

من جوانم تو جوان پیر شدی پیـر شدم            زود می‌اُفتد از این غم ضربانم ای داد

نـوزده سالگی‌ات قـسمت ما حـیف نشد            چشم خوردیم من و تازه جـوانم ای داد

من که لب دوختم اما جگرم را چه کنم            می‌شود تا دو سه خط روضه بخوانم: ای داد

هـمـۀ شـهـر بـه اُفـتـادنـمـان خـنـدیـدنـد            هـمـه دیـدنـد کـه پـاشـیـد تَـوانـم ای داد

همه گفتند عـلی بود و زنش را کُـشـتند            من جگر سوخته از زخمِ زبانم ای داد

درِ خیبر، صفِ دشمن همه هیچ این غم را            نــتــوانــم نــتـــوانــم نــتــوانــم ای داد

از ابـتـدا قـیـامـت او آشــکــار بــود            آنکه بانویی که ممتحـن کردگار بود

در بنـدگی خـویش خـدای بـقـیـه بود            سرتا به پاش مظهـر پـروردگار بود

در خانه با کنیز خودش همکلام بود            در سجده با خدای خودش همجوار بود

مردان جـنـگی از پس او برنیـامـدند            با اینکه بر جـراحت پهـلو دچار بود

کاری به این نداشت که تنها و بی‌کس است            وقت گذر ز کوچه چه با اقـتدار بود

زهرا عجیب غیرتی عشق حیدرست            پـای عـلـی بـرای بـلا بـی‌قـرار بـود

از گرگهای شهر فدک را گرفته بود            کرار بود گرچه خودش خانه‌دار بود

بستند راه کوچه! مگر کم می‌آورد؟!            غافـل ازآنکه چـادر او ذولفـقـار بود

سیـلی زدند جا بـزند! گـفت یا عـلی!            یک دم عقب نرفت! سراپا وقار بود

رویش کبود شد، رویشان را سیاه کرد            با قامت شکـسته عجب پای کار بود

تا حشر خاک بر سر اهل مدینه کرد            آن معجری که روی سرش پرغبار بود

واضح‌تر از همیشه علی را نظاره کرد            هرچند چشمهاش از آن ضربه تار بود

ارثیه داد حضرت مادر به دخـترش            ارثـیه‌ای که درد و غـم بی‌شمار بود

وقتی سر عزیز خـدا رفت روی نی            زینب اسـیـر هـلـهـلـه سی‌هـزار بود

از یک کفن مضایـقه کردند کوفـیان            بـر روی بـوریـا بـدنـی آشـکـار بود

در راه زینب از همه بدتر عذاب دید            دخت علی به ناقه عـریان سوار بود

دستش شکست و دست ستم را ز پشت بست            با دست بستـه فاتح این کـارزار بود

به شب نشسته چرا آسمان بازویت؟            چه کرده‌اند مگـر با تـوان بازویت؟

به زور تیغ؛ دهان غلاف را بسـتـند            که بـرمـلا نـشـود داسـتـان بـازویت

شبیه بغض و غرور و دل علی انگار            شکسته از دو سه جا استخوان بازویت

تمام چرخۀ خلقت می‌افتد از حرکت            همین که درد می‌افتد به جان بازویت

چگونه دق نکـنم در عـزای بازویت            فـدای لـرزش دستت فـدای بـازویت

جهان که دست به دامان توست جای خودش            دخیل بسته «وَرم»هم به پای بازویت

به فکر موی حسینی ولی چه سخت شده            بـلـنـد کـردن شـانـه؛ بـرای بـازویت

برای جان به لب آوردن علی کافیست            مـرور هـر شـبـۀ مـاجـرای بازویت

ای میـوه مـعـراج چـشـمِ روشن تو            یک کهکشان راه است تا فهمیدن تو
ای نور قبل از نور چشمت چشمه نور            دست همه خـورشـیدها بر دامن تو

دست غزل خالی‌ست در از تو سرودن            از واژه‌هـایـم بر نـیـایـد گـفـتـن تـو
قبل از شما مثل جهنم بود این خاک            اما بهـشـتی گـشـته با عـطـر تن تو
ای قـله احسان سخـاوت‌های بـاران            تنـدیس رحـمت می‌شود پیـراهن تو
چـشم مرا بـارانی خـاکت سرشـتـند            نـامـه‌رسـان بـی‌نــشـان مـدفـن تــو
رو به درازا می‌رود شب های دنـیا            بعـد از تو و آن ماجـرای رفـتن تو

درک تو در تـصور خـلقـت نیامده            شـأنت هـنوز هم به روایت نـیامده

ای از ازل مصور تصویر لایـزال            آئـیـنه‌ای به این همه قِـدَمت نیـامده

گنگ ست کـائـنات برای سـتودنت            مانند کودکی که به صحـبت نیامده

زیبـاتـرین بـهـانۀ خلقت به غیر تو            شـرطی برای خـلـق نـبوت نیـامده

ریحانه‌ای هنوز هم ای هستی علی            اصلا به تو جراحت صورت نیامده

با اینکه مهربانیت از لطف بی‌حد است            اما به این قـبـیـلـه مـحـبت نـیـامـده

از آنهـمه که بین دعـا نـام بـرده‌ای            حتی یکی به مجـلس خـتمت نیامده

خـمـیـد قـامت مـادر عـصـای بـابـا شد           میان کـوچه زمین خـوردنش تماشا شد

هـزار زخــم حـریـفـش نـبـود مـی‌دانـم           کشان کشان که پدر رفت قامتش تا شد

یکی نگفت که این دخـتر پیـمبر ماست           کسی نگفت چه ظلـمی به مـادر ما شد

خدا که هست به بت سجده می‌کنند چرا           به پیـش دیـدۀ تـوحـیـد شـرک احـیا شد

مقـدرات به هم خـورد بین آتـش و دود           فـراقــنـامـۀ ایـن خـانـواده امـضــا شـد

جرقـه‌های یتـیـمی به پشت در زده شد           به جان مادرمان هر چه شد همان جا شد

به احترام حضورش غلاف برمی‌خواست           برای عـرض ادب تـازیـانـه‌ای پـا شـد

شکست حرمت ما را مغـیره باعث شد           که روی اهل مـدیـنـه بـه مـادرم وا شد

نفـس نداشت ولی غـیرتش قـبول نکرد           برای رفـتن مـسـجـد خـودش مـهـیا شد

پدر به خانه سـلامت رسـید و او افـتاد           و تازه آنچه که شد پشت در هـویدا شد

سه ماه شد که از آغـوش مـادرم دورم           چـقـدر وحـشت از این داشـتـیم امـا شد

خلاصه روز نبوده که او زمین نخورد           خلاصه اینکه، همین روزگار زهرا شد